سایت ظهور فرج

عضو شوید

:: فراموشی رمز عبور؟

عضویت سریع

:: کل نظرات : 6554684

آمار کاربران

:: افراد آنلاین : 101
:: تعداد اعضا : 4864

آمار بازدید

:: بازدید امروز : 618837
:: باردید دیروز : 37931063
:: بازدید کلی : 146945 5097139

آیات نماز

آرشو مداحین

80 وظیفه منتظران در عصر غی : یکی از کتاب‌های معتبر و با ارزش در زمینه‌ی مهدویت کتاب «مکیال المکارم فی فوائد الدّعا للقائم علیه السلام» است. مکیال المکارم، به معنای «معیار سنجش خوبیها» است و این کتاب به سفارش خود حضرت مهدی (ارواحنا فداه) نوشته و نام گذاری شده است. در این کتاب به تفصیل راجع به فواید دعا برای فرج سخن گفته شده است. نویسنده‌ی این اثر با ارزش «آیت الله محمدتقی موسوی اصفهانی» می‌باشند. به راستی، هیچ کتابی همچون مکیال المکارم، شما را با وظایف و حقوق بنده نسبت به امام زمان (عج) آشنا نمی‌کند. از طرف دیگر، الطاف امام زمان (ع) نسبت به بندگان در کتاب به طور مفصل بیان شده است. تعداد باب‌های کتاب مکیال المکارم، مانند تعداد دروازه‌های بهشت، هشت باب است که در هر کدام به موضوعی خاص پرداخته شده است: شناختن امام زمان (عج)، اثبات امامت ایشان، قسمتی از حقوق آن حضرت نسبت به ما، لزوم دعای ما برای امام، نتایج دعا برای فرج، بهترین اوقات دعا، چگونگی دعا برای فرج و تکالیف منتظران . برای اطلاعات بیشتر و دانلود این کتاب می‌توانید به پایگاه تخصصی مکیال المکارم مراجعه فرمایید. در این کتاب گران سنگ 80 وظیفه و تکلیف ما نسبت به حضرت مهدی در عصر غیبت بیان شده است که به شرح زیر است: 1. تحصیل شناخت صفات و آداب و ویژگی‌های آن حضرت 2. رعایت ادب نسبت به او 3. اظهار محبت نسبت به آن حضرت به طور خاص 4. محبوب نمودن او در میان مردم 5. انتظار فرج و ظهور آن حضرت 6. اظهار اشتیاق به دیدار آن بزرگوار 7. ذکر مناقب و فضائل آن حضرت علیه السلام 8. اندوهگین بودن مؤمن از فراق آن حضرت 9. حضور در مجالس ذکر مناقب و فضائل آن حضرت 10. تشکیل مجالس ذکر مناقب و فضائل آن حضرت 11. سرودن شعر در فضایل و مناقب آن حضرت 12. خواندن شعر در فضایل و مناقب آن حضرت 13. قیام به هنگام یاد شدن نام و یا القاب آن حضرت 14. گریستن بر فراق آن حضرت 15. گریاندن بر فراق آن حضرت 16. خود را به گریه کنندگان شبیه نمودن بر فراق آن حضرت 17. درخواست معرفت امام عصر علیه السلام از خداوند عزوجل 18. تداوم درخواست معرفت آن حضرت 19. مداوت به خواندن دعای غریق (یا الله، یا رحمن، یا رحیم، یا مقلب القلوب ...) 20. دعا در زمان غیبت آن حضرت 21. شناختن علامت‌های ظهور آن حضرت 22. تسلیم بودن و عجله نکردن 23. صدقه دادن به نیابت آن حضرت 24. صدقه دادن به قصد سلامتی آن حضرت 25. رفتن به حج به نیابت آن حضرت 26. فرستادن نایب که از طرف آن حضرت حج کند 27. طواف بیت الله الحرام به نیابت آن حضرت 28. نایب ساختن دیگری تا از طرف آن حضرت طواف نماید 29. زیارت مشاهد رسول خدا و ائمه معصومین (علیهم السلام) به نیابت از مولایمان 30. استحباب اعزام نایب برای زیارت از سوی آن حضرت علیه السلام 31. سعی در خدمت کردن به آن حضرت 32. اهتمام ورزیدن به یاری آن حضرت 33. تصمیم قلبی بر یاری کردن آن حضرت در زمان حضور و ظهور او 34. تجدید بیعت با آن حضرت علیه السلام بعد از فرایض همه روزه و هر جمعه 35. صله آن حضرت علیه السلام به وسیله مال 36. صله شیعیان و دوستان صالح امامان علیهم السلام به وسیله مال 37. خوشحال کردن مؤمنین 38. خیرخواهی برای آن حضرت علیه السلام 39. زیارت کردن آن حضرت علیه السلام 40. دیدار مؤمنین صالح و سلام کردن بر آنان 41. درود فرستادن بر آن حضرت علیه السلام 42. هدیه کردن ثواب نماز به آن حضرت علیه السلام 43. هدیه نماز مخصوص 44. نماز هدیه به آن حضرت به گونه مخصوص در وقت معین 45. اهداء قرائت قرآن به آن حضرت 46. توسل و طلب شفاعت از خداوند به وسیله آن حضرت 47. دادخواهی و توجه نمودن و عرض حاجت به آن حضرت 48. دعوت کردن مردم به آن حضرت 49. رعایت حقوق آن حضرت و مواظبت بر ادای آنها و رعایت وظایف نسبت به آن بزرگوار 50. خشوع دل هنگام یاد آن حضرت 51. عالم باید عملش را آشکار سازد 52. تقیه کردن از اشرار و مخفی داشتن راز از اغیار 53. صبر کردن بر اذیت و تکذیب و سایر محنت‌ها 54. درخواست صبر از خدای تعالی 55. سفارش یکدیگر به صبر در زمان غیبت آن حضرت 56. پرهیز از مجالسی که نام آن حضرت علیه السلام در آنجا مورد تمسخر باشد 57. تظاهر با ستمگران و اهل باطل 58. ناشناس ماندن و پرهیز از شهرت یافتن 59. تهذیب نفس 60. اتفاق و اجتماع بر نصرت آن حضرت 61. موفق شدن بر توبه واقعی و بازگرداندن حقوق به صاحبان آنها 62. پیوسته به یاد آن حضرت بودن 63. به آداب آن حضرت عمل نمودن 64. دعا به درگاه الهی برای جلوگیری از نسیان یاد آن حضرت علیه السلام 65. اینکه بدنت نسبت به آن حضرت خاشع باشد 66. مقدم دانستن خواستة آن حضرت بر خواسته خود 67. احترام کردن نزدیکان و منسوبین به آن حضرت (مانند سادات علوی و علمای دینی) 68. بزرگ داشتن اماکنی که به قدوم آن حضرت علیه السلام زینت یافته‌اند 69. وقت ظهور را تعیین نکردن 70. تکذیب و دروغ شمردن وقت گذاران ظهور 71. تکذیب کردن مدعیان نیابت خاصه آن حضرت علیه السلام در زمان غیبت 72. درخواست دیدار آن حضرت با عافیت و ایمان 73. اقتدا و تأسی جستن به اخلاق و اعمال آن حضرت 74. حفظ زبان از یاد غیر خدا و مانند آن 75. خواندن نماز آن حضرت 76. گریستن در مصیبت مولایمان شهید مظلوم حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام 77. زیارت قبر مولایمان آقا ابا عبدالله الحسین علیه السلام 78. بسیار لعنت کردن بر بنی امیه در آشکار و پنهان 79. اهتمام و همت کردن در ادای حقوق برادران دینی 80. مهیا کردن سلاح و اسب در انتظار ظهور آن حضرت (منظور آماده باش بودن) ********************

امام مهدی(عج) از دیدگاه امام حسن علیه السلام: روزگار پر آشوب عهد امام حسن مجتبی(ع) موجب شد که شیعیان نتوانند احادیث طولانی فراوانی از آن حضرت بشنوند و برای نسل های بعدی روایت کنند، از این رهگذر روایات مربوط به حضرت ولی عصر(عج) نیز از آن حضرت کمتر روایت شده است که آنچه به دست ما رسیده در اینجا می‌آوریم: "بعد از امضای قرارداد صلح با معاویه برخی از شیعیان ناآگاه به خدمت امام حسن مجتبی(ع) رسیده، او را برای پذیرش صلح سرزنش کردند. امام حسن(ع) فرمود: شما نمی‏‌دانید که من برای شما چه کرده‏‌ام؟! به خدا سوگند آنچه من انجام داده‌‏ام برای شما از تمام این جهان سودمندتر است. مگر نمی‏‌دانید که من امام شما هستم؟! اطاعت من بر همه‏‌ی شما واجبست، و به صریح فرمایش رسول اکرم(ص) یکی از دو سروران جوانان بهشتی هستم؟! مگر نمی‌‏دانید که هنگامی که حضرت خضر(ع) کشتی را سوراخ کرد و جوانی را کشت و دیوار را تجدید بنا کرد حضرت موسی خشمگین شد، زیرا سبب و حکمت آنها را نمی‏‌دانست، ولی کارهای حضرت خضر درنزد خدا صحیح و بی‌اشکال بود. مگر نمی‌‏دانید که هر یک از ما بر گردنش بیعت طاغوت زمانش خواهد بود. به جز قائم ما که حضرت عیسی در پشت سر او نماز می‏خواند و خدای تبارک و تعالی ولادتش را مخفی نگه می‏دارد و خودش را در پشت پرده‏‌ی غیبت نهان می‌‏سازد تا به هنگام ظهور، بیعت احدی در گردن او نباشد". (1) "التاسع من ولد اخی الحسین ابن سیده الاماء، یطیل الله عمره فی غیبته، ثم یظهره بقدرته فی صورة شاب دون اربعین سنة، ذلک لیعلم ان الله علی کل شی‏ء غدیر". "نهمین فرزند برادرم حسین(ع) فرزند سرور کنیزان ست، خداوند در زمان غیبت عمرش را بسیار طولانی می‏کند و آنگاه او را به صورت جوانی کمتر از 40 ساله ظاهر می‏‌سازد. تا دانسته شود که خداوند به هر چیزی قادر است." (2) . "لایکون الأمر الذی تنتظرون حتی یبرء بعضکم من بعض و یتفل بعضکم فی وجوه بعض و یشهد بعضکم علی بعض بالکفر و یلعن بعضکم بعضا". "این امر که فرارسیدن موعد آن را انتظار می‏‌کشید واقع نمی‌‏شود مگر بعد از آنکه برخی از شما برخی دیگر بیزاری بجوید، و برخی در صورت برخی آب دهان بیندازد و بعضی از شما بعضی دیگر را کافر بداند و یکدیگر را لعن کنند". عمیر می‏گوید عرض کردم: چنین زمانی چه ارزشی دارد؟ امام(ع) فرمود: "الخیر کله فی ذلک الزمان، یقوم قائمنا و یدفع ذلک کله". "همه‏‌ی خیرها در آن زمانست، زیرا قائم ما قیام می‏کند و همه‌ی این حوادث را از بین می‏برد".(3) "تصطلح فی ملکه السباع، و تخرج الأرض نبتها، و تنزل السماء برکتها، و تظهر له الکنوز، یملک ما بین الخافقین، فطوبی لمن ادرک ایامه و سمع کلامه". "در زمان او درندگان با یکدیگر سازش می‏‌کنند، زمین گیاهانش را خارج می‏کند، آسمان برکاتش را فرو می‏‌فرستد، گنج‌های نهفته در دل زمین برای او ظاهر می‏‌شود. بین شرق و غرب عالم تحت سیطره‌‏ی او در می‏‌آید. خوشا به سعادت کسی که زمان او را درک کند و به اوامر او گوش فرا دهد".(4). "لموضع الرجل فی الکوفة احب الی من دار فی المدینة". "جای یک پا نهادن در کوفه برای من از یک خانه در مدینه محبوب‏تر است".(5) در روایات فراوانی از ارزش والای زمین در کوفه در عهد حضرت ولی عصر(عج) گفت و گو شده است، و آن بسیار طبیعی است، زیرا کوفه یایتخت حکومتی خواهد بود که بر زمین و زمان فرمانروایی خواهد نمود. "اسعد الناس به اهل الکوفة". "خوشبخت‌‏ترین مردم در زمان ظهور، مردم کوفه هستند".(6) چه سعادتی بالاتر از اینکه انسان در شهر حضرت ولی عصر(عج) زندگی کند و هر روز در پشت سر او اقتدا کرده فرائض دینی را انجام دهد و پرسش های خود را بی واسطه از قبله‏ ی خود مقصود و کعبه ‏ی موعود بپرسند و هر روز دیدگانش با دیدار آن آفتاب عالم تاب نورانی شود و معارف الهی را از سرچشمه‏‌ی زلال علوم آل محمد(ص) فرا گیرد. "امام جواد(ع) روایت می‏‌کنند که روزی حضرت علی(ع) درحالی که به دست سلمان تکیه داده بودند وارد مسجد الحرام شدند و امام حسن مجتبی(ع) در محضر آن حضرت بود، در آن هنگام مردی نیکو صورت که جامه‏‌های زیبا بر تن داشت وارد شد و به خدمت امیرمؤمنان(ع) عرض ادب و تقدیم سلام نمود، سپس گفت: من از محضر شما 3 پرسش می‏کنم، اگر آنها را پاسخ فرمائید، می‏‌فهمم که این مردم به شما ستم کردند و حق شما را به ناحق غصب کردند، امیرمؤمنان فرمود: آنچه می‏‌خواهی بپرس. چون آن مرد سؤالاتش را پرسید، امام(ع) به فرزند بزرگوارش امام حسن مجتبی(ع) رو کرد و فرمود: ای ابومحمد سؤالات این مرد را پاسخ بگو. چون امام حسن مجتبی(ع) هر 3 پرسش را پاسخ گفت، آن مرد به وحدانیت خدا و رسالت رسول اکرم گواهی داد و سپس به امامت امیر مؤمنان(ع) و امام حسن مجتبی(ع) و امام حسین(ع) گواهی داد و آنگاه امام‌ها را یکی پس از دیگری شمرد و به امامت هر یکی شهادت داد تا به امام حسن عسکری(ع) رسید و آنگاه گفت: "و اشهد علی رجل من ولد الحسن لا یکنی و لا یسمی حتی یظهر امره، فیملأها عدلا کما ملئت جورا". "و گواهی می‏دهم به امامت فرزند امام حسن -عسکری - که نام و کنیه‏‌اش گفته نمی‏‌شود تا روزی که ظاهر شود و جهان را پر از عدالت کند، آنچنان که پر از ستم شده است". آنگاه امیرمؤمنان را تودیع کرد و از مسجد خارج شد. امیرمومنان(ع) خطاب به امام حسن(ع) فرمود: ای ابومحمد برخیز و این مرد را تعقیب کن. امام حسن مجتبی(ع) بلند شد و به دنبال آن مرد حرکت کرد، لحظاتی بعد برگشت و عرض کرد: این مرد تا از مسجد خارج شد اصلا متوجه نشدم که کجا پای نهاد و به کجا رفت!!. امیرمؤمنان فرمود: آیا این مرد را شناختی؟ امام حسن(ع) عرض کرد: خدا و پیامبر و امیرمؤمنان داناترند. امیر مؤمنان فرمود: او حضرت خضر بود". (7) طبق روایات فراوانی حضرت خضر(ع) زنده است و در فرصت‌های مناسب در مجلس امامان معصوم(ع) حضور می‏یافت و اینک در خدمت حضرت بقیة الله روحی و ارواح العالمین له الفداء می‏‌باشد و جزء 30 نفری است که همواره در ملازمت آن حضرت هستند و خداوند به وسیله‏‌ی آنها رفع غربت از وجود مقدس حضرت صاحب الزمان(ع) در زمان غیبت می‌‏نماید.(8) پی‌نوشت‌ها: 1 - اعلام الوری، ص 401. 2 - یوم الخلاص، ص 170. 3 - بشارة الاسلام، ص 81. ما این حدیث را به پیروی از صاحب "بشارة الاسلام" از امام حسن مجتبی(ع) نقل کردیم ولی صاحب "عقد الدرر" آنرا از امام حسین(ع) نقل کرده است (عقدرالدرر، ص 64) و پژوهشگر معاصر آقای علی‌اکبر غفاری در پاورقی‌های سودمند خود بر کتاب پرارج "غیبت نعمانی" یادآور شده که این حدیث در برخی نسخه ‏ها از امام حسن(ع) و در برخی دیگر از امام حسین(ع) نقل شده است. (غیبت نعمانی، پاورقی ص 205) 4 - یوم الخلاص، ص 374. 5 - بحارالانوار، ج 52 ص 386. 6 - یوم الخلاص، ص 375. 7 - اصول کافی، ج 1 ص 441. 8 - غیبت شیخ طوسی، ص 102 ********************